140. rocznica urodzin poetki Marii Komornickiej

W programie obchodów zaplanowano m.in. rozstrzygniecie konkursów o Marii Komornickiej dla uczniów szkoły oraz rodziców, spacer po Grabowie śladami Marii Komornickiej, program artystyczny przygotowany przez uczniów gimnazjum w Grabowie, a także księgarnię, w której będzie można zakupić pozycje książkowe o Komornickiej. 
O godz. 16.00, w bibliotece pałacu Pułaskich w Warce, odbędzie się wernisaż wystawy pt. Jestem. Rękopisy Marii Komornickiej ze zbiorów Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie.
Na ekspozycji będzie można zobaczyć m.in. takie dzieło Marii Komornickiej jak wciąż pozostająca w rękopisie Księga poezji idyllicznej. W Grabowie podczas wojny (zawierające 256 kart rękopisów), kilka oryginalnych wierszy poetki, a także siedem listów. Po wernisażu wystawy, w Centrum Edukacyjno-Muzealnego odbędzie się wykład prof. Brigitty Helbig-Mischewski pt.: Marginalizacja wybitnych kobiet na przykładzie Marii Komornickiej oraz program pt. Życie jest różnofalistym morzem – przygotowany przez uczniów Gimnazjum w Grabowie. Będzie to prezentacja i interpretacja utworów poetki. Obchody zakończy koncert pt. Każdy ból nowym niebem cię obdarzy w wykonaniu krakowskich artystów Piwnicy pod Baranami - dla Marii.
Polecamy uroczystość i wystawę.
Ekspozycja pt. Jestem. Rękopisy Marii Komornickiej ze zbiorów Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie, będzie czynna w dniach 5-26 czerwca 2016 r.
Inf. Muzeum im. K. Pułaskiego

Patronat Honorowy nad uroczystością objęli:
Stanisław Karczewski – Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , Adam Struzik – Marszałek Województwa Mazowieckiego, Andrzej Jung – Starosta Powiatu Kozienickiego, Euzebiusz Strzelczyk – Wójt Gminy Grabów nad Pilicą, Prof. Maria Podraza – Kwiatkowska , Prof. Maria Janion, Prof. Brigitta Helbig-Mischewski, Prof. Tomasz Komornicki, Maria Dernałowicz

Organizatorzy:
Wójt Gminy Grabów nad Pilicą – Euzebiusz Strzelczyk
Komitet Organizacyjny: Grażyna Ewa Wnuk – dyrektor Zespołu Szkół w Grabowie w latach 1991-2006, Lucyna Domańska-Stankiewicz – naczelnik Wydziału Kultury i Promocji Starostwa Powiatowego w Kozienicach, Edyta Lusarczyk – dyrektor Zespołu Szkół w Grabowie, Agnieszka Durajczyk – wicedyrektor Zespołu Szkół w Grabowie, Zdzisław Karaś – Sekretarz Urzędu Gminy w Grabowie, Małgorzata Siekut – Lokalna Grupa Działania „Puszcza Kozienicka”, Iwona Stefaniak – dyrektor Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego w Warce.

Partnerzy:
Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego, Starostwo Powiatowe w Kozienicach, Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego w Warce, Lokalna Grupa Działania „Puszcza Kozienicka”

Maria Jakubina Komornicka - poetka, pisarka, tłumacz, krytyk literacki.
        

Zaliczona do grona najwybitniejszych twórców okresu Młodej Polski, niezwykła i zarazem tragiczna postać. Dziś jej twórczość staje się coraz częściej przedmiotem zainteresowań literaturoznawców i krytyków.
Urodziła  się  25  lipca 1876  roku  w  Grabowie  nad  Pilicą,  w  rodzinie  szlacheckiej. Była  kimś  w  rodzaju  „cudownego  dziecka”. Od  najmłodszych  lat  przejawiała  zdolności  literackie. Jako  siedmiolatka  prowadziła  kronikę  rodzinną, w  wieku  dziesięciu  lat  pisała  listy  zgodnie  ze  sztuką  epistolografii  i  czytała  Pamiętniki  J. Ch. Paska. Pierwsze  opowiadanie  opublikowane  w  Gazecie  Warszawskiej  było  jej  debiutem  literackim. Miała  wówczas  16  lat. Od  tej  pory  bardzo  intensywnie  pracowała  pisząc  i  drukując: Szkice  (1894),  Forpoczty  (1895), Skrzywdzonych  (1895), Raj  młodzieży (1896),  Baśnie. Psalmodie  (1899). Współpracowała  z  Głosem  warszawskim,  Strumieniem  i  Życiem  krakowskim. O  Komornickiej  było  głośno  nie  tylko  w  warszawskim  świecie  literackim.  W 1900  roku  Kazimierz  Filip  Wize  wygłosił  w  Paryżu  odczyt  o  jej  utworach. Zdecydowanie  najbardziej  dojrzały  okres  twórczości  przypada  na  czas  współpracy  z  Chimerą,  czyli  lata  1901 – 1907.  Wydrukowane  w  czasopiśmie  Zenona  Przesmyckiego  Miriama  w  1902  roku   Biesy, jak  słusznie  stwierdziła  profesor  Maria  Podraza-Kwiatkowska,  wystarczają, by   Komornicka  znalazła  się  w  gronie  wybitnych  twórców  literatury  polskiej. Dziękczynienie, Na  rozdrożu,  Pragnienie,  Zakołatałam  do  pustej  chaty, Radość  śliw, Żal  to  liryki  w  pełni  pokazujące  talent  Komornickiej. Stworzyła  niezwykle  odważny  poemat  Miłość, przy  którym  bledną  inne  utwory  o  tej  tematyce.  Była  także  znakomitym  krytykiem  literackim.  To  właśnie  w  Chimerze, pod  pseudonimem  Włast  drukowała  recenzje  na  temat  największych  dzieł  epoki, takich  jak:  Popioły  Żeromskiego, Próchno  Berenta, Pałuba  Irzykowskiego, Chłopi  Reymonta  czy  Lord  Jim  Conrada  i  wnikliwie  je  omawiała. Dla  utworów  słabych, jako  krytyk  literacki, była  bezlitosna.
Mając  31 lat,  ta  niezwykle  utalentowana  pisarka,  przestała  istnieć  w  ówczesnym  życiu  literackim. Transgresja, której  się  poddała,  czy  też  została  poddana,  rozpoczęła  jej  proces  wykluczenia  jako  artysty  i  człowieka. Przebywała  w  wielu  zakładach  leczniczych, skąd  słała  do  matki  listy  z  błaganiem  o  zabranie  jej  do  domu. A  to  nastąpiło  dopiero  w  1914  roku. W  Grabowie  nad Pilicą przebywała  do  1944, skąd  wraz  z  całą  rodziną  wygnała  ją  kolejna  wojna  światowa. Ale  tu, w  Grabowie,  stworzyła  Księgę  poezji  idyllicznej. Jest  to  zbiór  utworów  pięknych, dziwnych, ale  na  pewno  interesujących. Oprawiona  przez  Marię  w  różowy  safian  i  dedykowana  mamie, do  dziś  pozostaje  w  rękopisie.
Ta  niebywale  tragiczna  biografia  obecnie  jest  przedmiotem  licznych  badań  historyków  literatury, którzy  starają  się  znaleźć  odpowiedź  na  pytanie, jakie  czynniki  spowodowały, że  niezwykle  uzdolniona, nieprzeciętnie  inteligentna  młoda  kobieta,  zrezygnowała  ze  swojego  imienia, nazwiska,  tożsamości  i  stała  się  Piotrem  Odmieńcem  Włastem. Z   badań  wynika, że  mogło  być  owych  impulsów  wiele, dzisiaj  do  końca  niesprawdzalnych. Jeden  wydaje  się  najpewniejszy: Maria  Komornicka  była  nieodrodnym  dzieckiem  epoki, w  której  tworzyła – Młodej  Polski. A  może  ciesząc  się  utworami, które  pozostawiła, szczególnie  pochylić  się  nad  jednym :
Nie  zdradzę  tajemnicy  swojej, nie  powiem, czyli  przez
nią  żyję, czyli  od  niej  umieram.
Położę  się  w  trawie, miedzy  jaskry  i  zioła  dzikie, by
rozmyślać  o  tajemnicy  swojej ; a  niebo zakryje  mi
twarz  błękitem.
Zmarła  8  marca  1949  roku.